Uśmiechnąłem się tylko lekko, co miało znaczyć, że rozumiem. Każdy ma prawo mieć tajemnice, a jeżeli mówienie o tym jest dla niego ciężkie - pomińmy to i żyjmy, jakby to pytanie nie padło nigdy. Na mnie jednak czekał ktoś inny. Zupełnie zapomniałem, że muszę spieszyć się do pracy!
- Altairze, wybacz, ale muszę iść do pracy...
Powiedziałem pospiesznie.
- Ok, jakie masz stanowisko?
Spytał jeszcze.
- Jestem strażnikiem, a ty?
Zdążyłem jeszcze krótko rozwinąć rozmowę.
- Obrońcą.
Odpowiedział.
- Lecę, nie chcę się spóźnić. Do zobaczenia!
Krzyknąłem i nie oczekując odpowiedzi udałem się tam, gdzie musiałem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz