Od Vendeli von Meteorite- c.d. Odium

W odpowiedzi znów przymknęłam oczy i uśmiechnęłam się, a moje serce wypełniło błogie ciepło, którego nigdy do tej pory nie czułam. Chciałam zatrzymać tę chwilę na wieczność, ale niestety doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, ze jest to niemożliwe. W dodatku w oddali majaczyła już moja jaskinia, co oznaczało, że koniec naszej wędrówki jest już bliski. 

-Co powiesz na to, abyśmy zjedli dziś razem kolację?- zaproponowałam. 

-Bardzo chętnie skorzystam, jeśli nie sprawi Ci to zbytniego problemu. 

-Daj spokój, w mojej spiżarni i tak zawsze trzymam mnóstwo zapasów na wypadek brzydkiej pogody, czy przyjęcia niespodziewanego gościa.

-A często się Ci to zdarza?- zaciekawił się.

-Raczej nie, ponieważ większość koni przychodzi do mnie jedynie po poradę lekarską.

-Czyli dnie spędzasz raczej w samotności.- podsumował Odium.

-Owszem.- potwierdziłam i dodałam ledwie dosłyszalnie.- Niedługo jednak pewnie się to zmieni. 

-Co masz na myśli?- spytał wyraźnie zaintrygowany.

-Naprawdę się nie domyślasz?- odparłam pytaniem na pytanie z podekscytowanymi iskierkami w oczach. 

-Trochę owszem, ponieważ Twój wujek stwierdził, że masz kogoś na oku...-przyznał, wzdychając ciężko. 

-Nie wiedziałam, że to zauważył!- wykrzyknęłam zdziwiona. 

-W takim razie zna Cię lepiej, niż Ci się to wydaje. 

-Na to wychodzi. 

-Mogę wiedzieć kim jest ten szczęśliwiec?

-Och, przecież...-zamiast dokończyć, postanowiłam dać się ponieść emocjom i pocałowałam go w policzek. 

<Odium? Domyśliłeś się wreszcie jej uczuć względem Ciebie?>