Od Odium - Cd. Vendeli von Meteorite

Przysłuchiwałem się rozmowie. Ile bym dał, żebym i ja dla kogoś był tak ważny. Potrzebny. Niestety jestem dla wielu kaleką, a niewidomym prawo takie jak bycie kochanym o szanownym się nie należy. Ma Vendela sporo szczęścia.

- Zazdroszczę Ci, że masz taką uprzejmą rodzinę. - mówię nagle. Słowa same się ze mnie wydostały.

- Naprawdę? - spytała wyraźnie zaskoczona. 

- Chodzi mi o to, że zawsze są obok Ciebie. Jesteś dla nich kimś potrzebnym. To niezwykłe. - tłumaczę.

- A Twoja rodzina? Jaka jest? Albo była. - ostatnie słowa dodała ciszej, jakby nie wiedząc czy są właściwe. 

- Była. - odpowiadam krótko. - Matki nie poznałem. Zmarła przy porodzie. Dla ojca byłem tylko utrudnieniem. On był alfą a ja wielkim niezdarą i introwertykiem. Twierdził, że przynoszę mu tylko wstyd. - dodaję po chwili. Czuję gniew na myśl o ojcu. Kolejna z wielu osób, które mnie nie rozumiały.

Vendela von Meteorite?
Przepraszam za to, że długo czekałaś.