Blog zawieszony

Cóż, kiedyś to musiało nadejść. A ja nie mam siły. Być może to kolejne zwątpienie, bo przecież takich okresów było bardzo dużo. Niestety... Blogi o tematyce zwierzęcej, a tym bardziej stada upadają coraz częściej, ponieważ wypierają je zazwyczaj motywy ludzkie bądź z nimi powiązane. Ale tak jest i nic nie możemy poradzić. Nie jestem w stanie zamknąć bloga całkowicie, ponieważ w styczniu przeżywałby swoją czwartą rocznicę. Być może powrócę kiedyś do tego. Jednak na ten czas wolałabym nie trzymać was w niepewności, o ile tu ktoś jeszcze wchodzi.
Dziękuję wszystkim tym, którzy w jakiś sposób angażowali się w życie stada, pisali opowiadania, a nawet dziękuję tym co dołączyli. Jestem niezmiernie wdzięczna.
Życzę Wam, moi drodzy członkowie abyście posiadali zawsze dużo weny, pomysłów, po protu wszystkiego co najlepsze. Jak wspominałam, bloga nie zamykam. O ile tylko wrócą chęci i moje siły zapewne zbiorę w siebie motywację. Chciałabym abyście ciepło wspominali chwile i czas spędzony na pisaniu opowiadań tutaj. Jeszcze raz, wszystkiego dobrego C:

~Alfa Havana

Od Rossy - c.d Qerida

 Spojrzałam w ciemne oczy partnera, zaraz jednak spuściłam wzrok. Nie wiedziałam, jak powinnam była się teraz zachować. Do takiej bliskości nie dochodziło od jakiegoś czasu, dlatego było to dla mnie coś nowego. Słabo skinęłam głową, kierując się dalej. Na polanę.

 Doskonale słyszałam, jak Ci biegli za nami. Wiedziałam jedno. Jeżeli się nie pośpieszymy, to dobrze się nie skończy. Każdy krok stawał się coraz cięższy. To było takie utrudniające wszystko, że miałam wrażenie, iż zaraz upadnę. Z każdym krokiem było coraz gorzej. Upadek wcale mi wtedy nie pomógł. Pogorszył całą sytuację, a ja z każdą chwilą słabłam i doskonale to czułam. Starałam się tego nie pokazywać, dlatego też biegłam dalej.

 Polana była coraz bliżej. To był ten plus. Jednakże, niestety, ledwo udawało mi się unosić kopyta. Spojrzałam na Qerido i to był błąd. Nie patrzyłam przed siebie, nie widziałam dziury, przez którą się potknęłam i upadłam. Nie chciałam, aby partner był przeze mnie spowolniony, ale wiedziałam, że ten i tak by się nie posłuchał, iż ma biec dalej.

 Kiedy udało mi się podnieść, automatycznie odwróciłam się, aby sprawdzić, czy oni są już blisko. Jednak po nich ani śladu. Zdziwiłam się, zwracając się ponownie do swojego towarzysza. Chcąc zrobić krok w jego kierunku, zaraz pożałowałam tego, unosząc lewe przednie kopyto do góry.

Qerido?
Wybacz, że tak długo… I takie krótkie, wybacz...

Mona Liza odchodzi

Imię: Mona Liza

Powód: decyzja właściciela

Od Qerido cd. Rossy

Doskonale wiedziałem, że takich chwil jej brakowało. Nie ukrywałem, że mi też. Jednak przez bieg czasu, nie odczuwałem tego. Coraz bardziej pogrążałem się w swojej pracy, wspomnieniach... chciałbym żeby znikły, a jednak im bardziej tego pragnę, tym gorzej to wszystko odczuwam. Zapomniałem o tym co mam. Zapomniałem o Rossie. O życiu doczesnym. Karciłem samego siebie w środku. Może i lepiej, że odczuwam teraz lęk przed stratą?
-Tereny są daleko. Obawiam się, że za daleko aby tam dobiec. To polana. Otwarta przestrzeń, a oni mają na niej przewagę. Możemy próbować, jednak... jest połowa procent szansy, że damy radę- spojrzałem jej w oczy.
-Zawsze połowa- jej mimika był nerwowa.
Miałem świadomość, że z każdą chwilą mamy coraz mniej szans.
-Próbujemy?- spytałem, odwracając głowę w kierunku światła ognia.
-Tak- odpowiedziała z całą pewnością i zrobiła pierwszy krok.
Ruszyłem za nią, zjeżdżając po kamienistym zboczu, które raniło moje nogi. Kamienie były ostre i sprawiały ból już przy wejściu, a co dopiero schodząc w dół. Moje kopyta uderzały o większe głazy. Ranni mamy jeszcze mniej szans na ucieczkę.
Rossa upadła na zbocze, zapewne zabolało ją uderzenie jednego z kamiennych odłamków. Zbliżyłem się i pomogłem wstać. Oni byli zaraz za nami.
-Musimy poruszać się szybciej. Jeszcze mamy szansę. Niedaleko jest polana. Dasz radę- nasze pyski po raz pierwszy od jakiegoś czasu były tak blisko siebie.

Rossa?

:3

Od Rossy - c.d Qerida

 Biegłam przed siebie, starając nie zważać na to, że za nami w krok w krok idzie wróg. Zdawałam sobie sprawę, iż ucieczka w tym wypadku na szczyt jest najlepszym wyjściem. Podłoże osuwało się pod moimi kopytami, doskonale wiedziałam, to jest nasza jedyna droga. Nie była łatwa dla nas, tym bardziej dla nich. Nie wiedziałam, co może nas spotkać, jeśli by złapali naszą dwójkę. Tylko pytanie brzmi, dlaczego to robią? Dlaczego nie zrobili mi krzywdy, kiedy mieli do tego okazję? Tego nie wiem, a wątpię, aby o tym powiedzieli wprost.

 Starałam się nie zwracać uwagi na wysokość na jakiej się znajdowaliśmy. Jeden zły ruch i spadnę na dół, a tym samym wpadnę na partnera. Co jakiś czas się odwracałam, aby upewnić się, iż ukochany znajduje się za mną. Owszem, bałam się nie tylko o siebie. W końcu Qerido był mi najbliższy. Tylko on mi pozostał i nie wiem, co bym uczyniła, gdyby go złapali.

 Kiedy znaleźliśmy się na szczycie, odetchnęłam z ulgą, słabo się uśmiechając. Rozejrzałam się wokół, aby dowiedzieć się, jak daleko mamy do stada. Na całe szczęście Woskowy Las był doskonale widoczny. O tyle dobrze. Podeszłam bliżej ogiera, aby oprzeć się o jego ciało. Nie wiem, ile to wszystko trwało. Nie wiem, kiedy ostatni raz mogłam tak spędzać czas z ukochaną mi osobą. Brakowało mi nieco przygód, takich jak ta. Wszystko nas oddzielało przez różnorakie obowiązki.

 Przymknęłam powieki, cicho wzdychając. Za długo nie mogliśmy tu zostać, bo zaraz zjawią się oni. Jednakże ta chwila była taka… Nie mogłam nie cieszyć się takim momentem! Brakowało mi tego. Po prostu.

- Nie możemy tu być. – powiedziałam cicho, niechętnie odsuwając się od towarzysza. – Więc chodź. Jak znajdziemy się na terenach stada, to w końcu odpuszczą. – dodałam ciszej, podchodząc do końca szczytu, aby spojrzeć w dół, zaraz jednak cofnęłam się kilka kroków do tyłu i zwróciłam do swojego kompana, wyczekując tego, aż się ruszy z miejsca, w którym stał.

                                                                                                                                         

Qerido?
Nic się nie stało!

Wesołych Świąt i Szczęśliwego Nowego Roku!

Kochani moi. Z okazji Świąt Bożego Narodzenia chciałabym Wam wszystkim życzyć jak najlepiej przeżytego czasu, odpoczynku od szkoły i nauki, dużo weny, najlepszych prezentów, dobrych ocen i wszystkiego najlepszego! :D Mam nadzieję, że przeżyjecie te święta jak najlepiej ^^

~Havana(izusia321)

Od Qerido cd. Rossy

To nie ona. Jej oczy były zbyt mętne, niewyraźne. Rossa zresztą zareagowałaby inaczej. Całkiem inaczej. Zrobiłem krok w tył, co nie uszło uwadze klaczy, która delikatnie drgnęła. Zachowywała się co najmniej dziwnie. Wiedziałem, że reszta gdzieś tu jest.
Nic mi nie pasowało. W głowie krążyło mi pełno pytań. Dlaczego? Po co? Jak? Zero odpowiedzi. Nie mogłem zrozumieć tego wszystkiego.
Odwróciłem się gwałtownie i pogalopowałem w las. Automatycznie usłyszałem jak za mną coś biegnie. W tym samym momencie uderzyłem w kogoś. Zakręciło mi się w głowie i upadłem. Nie wiem dlaczego, myślę, że byłem czymś odurzony.
-Rossa!- krzyknąłem, zapominając o niebezpieczeństwie i wstałem najszybciej jak mogłem, podchodząc do klaczy- Szybko...- pomogłem jej wstać.
-Dokąd? Nie wiadomo co to za miejsce- Rossa odwróciła głowę w kierunku zbliżających się napastników. Poczułem jak jej moce się nasilają.
-West nam pomoże- wiatr zawinął się wokół moich przednich nóg i zniknął za drzewami- Chodź- pociągnąłem ją za grzywę.

Zatrzymaliśmy się dopiero obok kamienistego wzniesienia. Wpadłem na pewien pomysł. Chodź wykonanie nie będzie proste.
-Wdrapiemy się na szczyt, a potem schowamy w okolicznych dolinkach. Inaczej ich nie zgubimy. Swoim sprytem i zręcznością dorównują nam, ale wejść nie będą potrafili- spojrzałem w jej ciemne oczy.
Kiwnęła głową i położyła kopyta na kamieniach wzgórza. Ruszyłem za nią.
Ziemia osuwała się pod wpływem naszego ciężaru. Podłoże nie było stabilne, aczkolwiek dawało nadzieję na udaną ucieczkę albo chociaż spowolnienie przeciwników. Naszym celem było znalezienie terenów stada, co nie będzie proste biorąc pod uwagę fakt, że nie wiedzieliśmy gdzie dokładnie się znajdujemy. A oni nie odpuszczali. To mnie jeszcze bardziej zastanawiało. Dlaczego tak bardzo im na nas zależy albo tylko na jednym z nas. A jeśli tylko na jednej osobie to czemu nie zabili drugiej. Czyżby ich coś hamowało. Przecież mogliby spokojnie użyć swoich magicznych umiejętności. Widać było, że również je posiadają.
Po pewnym czasie byliśmy na górze. Stąd razem ujrzeliśmy dym unoszący się nad Woskowym Lasem. O jak dobrze, że mamy taki teren, dobrze widoczny z daleka.
-Co teraz?- Rossa podeszła bliżej.

Rossa?

Wybacz, że musiałaś czekać :c